MOSKOVA’ DA BİR AKŞAM
Катюша-Марина Девятова и Катя Рябова.
Bir akşam yemekten sonra Moskova’da Kızılordu Korosunu dinlemeye bir konser salonuna gittik. Önden ikinci sırada oturuyoruz. Koro her zamanki yüksek disiplini ve müzik yetkinliği ile yerini aldı ve bilinen o güzel şarkıları ardı ardına okumaya başladı. Bazılarına alkışla eşlik ettiğimiz de oluyordu. Bir yanımda eşim diğer yanımda 7-8 yaşlarında kısa pantolonlu, güzel bir oğlan çocuğu oturuyordu. Onun yanında da sonradan annesi olduğunu öğrendiğimiz bir genç hanım vardı. Çocuk dinlediklerinden çok zevk almıştı. Koro Katyuşa’ yı söyledi. Alkışlar dindi dinmedi. O aradaki kısa sessizlik anında oğlandan en yüksek perdeden bir ses yükseldi. Rusça olduğu için bir şey anlamadık ama rahatsız da olmadık. Yanında annesi özür diliyordu ama gözlerinde sevinç gözyaşları parlıyordu.
Oğlan bu kadarıyla kalmadı benim önümden bir sincap gibi fırladı. Sahneye tırmanmaya çalıştı. Sonra babası onu sahneye aldı. Annesinden öğrendiğimiz kadarıyla oğlan bu şarkıyı çok sevmiş bis olarak bir kez daha söylemeleri için babasına avazı çıktığı kadar bağırıyormuş.
O geziden hiç unutamadığım ve her anımsayışımda sevinçten yüreğimin çarptığı o güzel anı bu gün yine gözümün önünden bir film şeridi gibi geçti.
Kim bilir o oğlan şimdi nerededir, ne iş yapıyordur? Annesi, aynı şekilde nasıl bir yaşam sürdürüyordur?
Ama bildiğimiz ve acısını hala yaşadığımız bir şey: Kızılordu Korosunu bir uçak kazasında kaybetmiş olmamız.
Herkese selam ve sevgiler…
