AKHILLEUS
Bu gördüğümüz heykel Troya savaşında Akha soyunun ünlü, yenilmez ve yanılmaz kahramanı Akhilleus.
Anımsatmakta yarar var, yeryüzünde “en ve ötesi tanrılara” özgüdür. Ölümlüler, biz insanlara roller dağıtılırken “daha ve dahası, daha güçlüsü, daha iyisi, daha güzel” olmak düşmüştür.
Her ölümlü, her insan kendisinden daha üstünü olduğunu veya olacağını kabul etmek ve dünyasını buna göre kurup şekillendirmek zorundadır.
Akhilleus’un anası Thetis oğlunu çok seviyordu uzun yıllar yaşamasını ve hatta hiç yaşlanmamasını, gücünden güç eksilmemesini ve ölmemesini istiyordu ve onu kutsal Styx ırmağın sularına daldırdı çıkardı. Kutsadı, içini rahatlattı. Büyük bir gönül rahatlığı ile Troya’ ya karşı yürümesi için için ona cesaret verdi. Akhilleus anasının, Menelaos’un, Agamemnon’un ve arkadaşların hırsını, hıncını elindeki palasıyla aldı, yaktı, yıktı, Hektor’u öldürdü, Priamos’ u diz çöktürüp yalvarttı.
Ama bir şeyi unuttu. Unuttuğu şey ölümlü olduğuydu. Annesi ölümsüz tanrıça Thetis’in unuttuğu bir şey vardı. Sevgili oğlunun tuttuğu topuğu kuru kalmıştı, kutsal su ile kutsanmaktan eksik kalmıştı.
Akhilleus bir insandı, ondan daha iyilerinin, daha kurnazlarının olması da kaçınılmazdı. Ayrıca tanrılar sürgit yaşamasına da göz yummazlardı.
Paris, Hektor’un kardeşi çoban Paris çıktı sahneye, hani şu Helen’i ayartan Paris, aldı eline okunu, çekti yayı ve vurdu Akhilleus’u. Neresinden, elbette kutsanamayan, kuru kalan topuğundan. Yığıldı yere Akhilleus can verdi, bağıra bağıra tam bir insanca…
İşte o yüzdendir bugün insanların duyduğu acı yürürlerken, Aşil topuklarının sızlamasından. İnsanlar hala Akhilleus’un o gün duyduğu acıyı yaşarlar. Topuklarının üzerine bastıkça gözlerinden yaşlar gelir.
Akhilleus en iyi değil daha iyi idi.
Biz de de kadar iyi olduğumuzu Akhilleus örneğini anımsayarak değerlendirelim.
Günün birinde bir Paris’in çıkıp yumuşak karnımızı deşivereceğini aklımızdan çıkarmayalım.
Hepimiz aynı hamurdanız, hiçbirimiz tanrı değiliz, hepimiz ölümlüyüz.
