BEN KÜÇÜKKEN…
Ben küçükken, küçücükken dedemin kucağına oturur, bazen de dizine yüzümü yaslar, gözümü gözünün içine dikerdim. Bana masallar anlatırdı. O anlatır ben dinlerdim.
Bazen öyle eli açık olurdu ki; gökteki kuşları, denizlerdeki balıkları ve dallarda açan tüm çiçekleri bana bağışlardı. Öyle sevinirdim, öyle sevinirdim ki; kucağından fırlayıp uçmak isterdim…
Şimdi, kargocunun getirdiği yeni kitabı açıp okurken buram buram yükselen mürekkep kokusunu içime çekip o günleri anımsadım. Kitabın her sayfası benim bir kanadım oldu.
Kitap karanlık, umarsız gibi görünen günlerde ne güzel bir dost oldu.
