RÜZGAR GÜLÜ-FIRILDAK
Çocukken rüzgar güllerimizi kendimiz yapardık. Rüzgara karşı tutar, dönüşüyle güler oynardık. Biz durur elimizdeki fırıldak dönerdi. Şimdi fırıldakların yerini insanlar aldılar. En küçük bir rüzgarda fır fır dönüyorlar. Rüzgar esmezse estiriyorlar, dün ak dediklerine bugün kara diyorlar. Ne yazık değil mi? Bunları görünce biz gülüp oynayamıyoruz, sevinemiyoruz, önce şaşırıyor sonra üzülüyoruz.
İnsan insan olmalı, omurgası dik, pergelinin bir ayağı yerde olmalı, rüzgarın önünde bir kuru yaprak gibi bir o yana bir bu yana savrulmamalı. İnsan kendi çemberini kendi çizmeli, çemberinin içine kimseyi sokmamalı.
aCp
